Szczepienia to jedno z największych osiągnięć współczesnej medycyny, skutecznie chroniące przed groźnymi chorobami zakaźnymi. W Grecji realizowane są zgodnie z Narodowym Programem Szczepień, zatwierdzonym przez Ministerstwo Zdrowia. Program ten precyzyjnie określa harmonogram oraz zasady podawania szczepionek – zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.

Dzięki wsparciu Narodowej Organizacji Świadczeń Zdrowotnych (ΕΟΠΥΥ) większość szczepień objętych programem jest całkowicie bezpłatna. Istnieją jednak wyjątki, jak np. szczepionka przeciwko rotawirusowi, której koszt jest refundowany w 75%, a pozostałe 25% pokrywają pacjenci. Refundacja zależy od określonych kryteriów, takich jak wiek, liczba wymaganych dawek czy przynależność do grupy podwyższonego ryzyka. Szczepienia w Grecji przepisywane są przez lekarzy specjalistów – pediatrów, internistów, lekarzy rodzinnych oraz innych ekspertów medycyny.

W przeciwieństwie do wielu krajów, w Grecji szczepienia dzieci nie są obowiązkowe, ich realizacja zależy od decyzji rodziców i opiekunów. Narodowy Program Szczepień ma charakter zalecany, a nie nakazowy, jednak jego przestrzeganie jest kluczowe dla ochrony zdrowia dzieci i całego społeczeństwa. Pomimo braku nakazu szczepień przy zapisie dziecka do szkoły podstawowej wymagane jest zaświadczenie o wykonanych szczepieniach, dostarczone w formie kopii dokumentacji medycznej. Choć brak szczepień nie uniemożliwia przyjęcia dziecka do szkoły, Greckie Towarzystwo Pediatryczne (ΕΠΕ) stanowczo rekomenduje ich stosowanie.

Dlaczego? Rekomendacje opierają się na najnowszych danych epidemiologicznych oraz międzynarodowych wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), Amerykańskiej Akademii Pediatrii (AAP) i Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (CDC). W niniejszym artykule prezentujemy szczegółowe wytyczne dotyczące szczepień oraz analizujemy, które z nich są najczęściej stosowane i dlaczego warto je podawać.

Definicja szczepienia rutynowego

W Grecji popularnym terminem na określenie szczepień rutynowych jest "embolio rutinas" (εμβόλιο ρουτίνας). Odnosi się on do szczepień powszechnie zalecanych przez krajowe i międzynarodowe organizacje zdrowia. Z kolei szczepienia, które nie należą do szczepień rutynowych, ale są rekomendowane w określonych sytuacjach, to m.in. szczepienie przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu (TBE) czy meningokokom typu B.

Zalecane szczepienia dla dzieci mieszkających w Grecji

1. Wirusowe zapalenie wątroby typu B (HepB) – (Ηπατίτιδα B)

• Najwcześniejszy wiek podania: tuż po narodzeniu.
• Podawana w 3 dawkach – pierwsza do 12 godzin po urodzeniu, następnie w 2. i 6. miesiącu życia.
• Jeśli matka jest nosicielką HBsAg+, noworodek powinien dodatkowo otrzymać 0,5 ml immunoglobuliny anty-HB (HBIG).
• Jeśli status matki nie jest znany, podaje się pierwszą dawkę HepB, a następnie wykonuje test HBsAg. Jeśli matka okaże się HBsAg+, dziecko powinno otrzymać HBIG najpóźniej do 7. dnia życia.

2. Sześciowalentna szczepionka (DTaP-IPV-Hib-HepB) – (Εξαδύναμο εμβόλιο)

Chroni przed: błonicą, tężcem, krztuścem, poliomyelitis, zakażeniami Haemophilus influenzae typu B i wirusowym zapaleniem wątroby typu B.

• Podawana w wieku 2, 4 i 8 miesięcy.
• Dawka przypominająca: w 12. miesiącu życia w postaci szczepionki pięciowalentnej (DTaP-IPV-Hib).
• Dzieciom urodzonym przedwcześnie (≤2000 g) zaleca się dodatkową, czwartą dawkę HepB.

3. Pneumokoki (PCV15 lub PCV20) – (Πνευμονιόκοκκος)

• Najwcześniejszy wiek podania: 6 tygodni.
• Podawana w schemacie 3+1 (lub 2+1 w przypadku PCV15).
• Dawka przypominająca: w wieku 12–15 miesięcy.
• Dzieci z grup ryzyka powinny otrzymać dodatkową dawkę PCV20 lub PPV23.

4. Meningokoki (MCC i MCV4) – (Μηνιγγιτιδόκοκκος ACWY & B)

• MenB (Μηνιγγιτιδόκοκκος Β):
  • 2–5 miesięcy: 3 dawki + 1 przypominająca w 12.–15. miesiącu życia.
  • ≥2 lata: 2 dawki.
• MenACWY (Μηνιγγιτιδόκοκκος ACWY):
  • MCC w wieku 3 i 5 miesięcy,
  • MCV4 w 12. miesiącu i ponownie w wieku 12 lat.

5. Odra, świnka, różyczka (MMR) – (Ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά)

• Pierwsza dawka: 12. miesiąc życia.
• Druga dawka: 2. rok życia (może być podana wcześniej, jeśli minie 4 tygodnie od pierwszej dawki).

6. Ospa wietrzna – (Ανεμευλογιά)

• Pierwsza dawka: 12–15 miesięcy.
• Druga dawka: w wieku 2 lat (może być podana wcześniej, jeśli miną 3 miesiące od pierwszej dawki).

7. Wirusowe zapalenie wątroby typu A (HepA) – (Ηπατίτιδα Α)

• Najwcześniejszy wiek podania: 12 miesięcy.
• Dwie dawki podawane w odstępie 6 miesięcy.

8. Gruźlica (BCG) – (Φυματίωση BCG)

• Zalecane dla dzieci z grup ryzyka (migranci, dzieci rodziców z historią gruźlicy).
• Może być podane do 12. roku życia.

9. Grypa (Influenza) – (Γρίπη)

• Zalecane dla dzieci powyżej 6. miesiąca życia, szczególnie dla osób z grup ryzyka.
• Pierwsze szczepienie u dzieci poniżej 9 lat wymaga dwóch dawek w odstępie 4 tygodni.

10. Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) – (Ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων)

• Zalecane dla dziewcząt i chłopców w wieku 9–11 lat.
• Dwa schematy:
  • 2 dawki (jeśli szczepienie rozpoczęto przed 15. rokiem życia).
  • 3 dawki (dla osób powyżej 15 lat).

Rodzice powinni skonsultować się z pediatrą, aby zapewnić swoim dzieciom pełną ochronę zgodnie z rekomendacjami ΕΠΕ. Pełne informacje na temat aktualnych wytycznych można znaleźć na oficjalnej stronie Greckiego Towarzystwa Pediatrycznego.

Źródło: EPE

powiązany artykuł

Opieka zdrowotna w Grecji w 2024 roku: koszty usług medycznych, ubezpieczenie oraz porady dla turystów